ارایه راهکار بهبود عملکردشبکه معابر شهری در هنگام بروز سوانح با حداقل مداخله (نمونه موردی: بافت فرسوده شهرکرد)

بحران های طبیعی و مصنوع همچون زلزله و جنگ خطرات جدی برای شهرها با تراکم جمعیتی و ساختمانی بالا به شمار می روند. در نظر گرفتن ضوابط شهرسازی با نگاه پدافند غیر عامل در طراحی و برنامه ریزی شهری به دنبال کاهش تاثیر این تهدیدها می باشند. یکی از این موارد، تضمین وجود مسیر عبوری باز، در هنگام بحران، جهت تخلیه جمعیت است. از جمله موارد تاثیرگذار بر امکان مسدودیت معابر می توان به پایداری ساختمان ها، عرض معابر و ارتفاع ساختمان ها اشاره کرد. طرح های تفصیلی به ویژه در بافت های فرسوده با تعیین ضوابط کلی و جامع برای این سه مورد و گاه بدون در نظر گرفتن همزمان عوامل، تلاش در بهبود وضعیت کالبدی شهر در هنگام بحران دارند. این در حالی است که به دلایل اقتصادی و زمان بر بودن، به ندرت این راهکارها و طرح ها اجرایی می شوند. این مقاله به دنبال آن است که با شناسایی بحران زا ترین نقاط از نظر امکان مسدودیت معابر، راهکاری جهت حداکثر بهینه سازی با حداقل مداخله و با در نظر گرفتن همزمان عوامل ارایه دهد

کلیدواژه ها:

پدافند غیرعامل ، بافت فرسوده ، آسیب پذیری شبکه معابر ، شهرکرد