ارزیابی ریسک سیستمیک در نظام پرداخت هادر آستانه راه اندازی سیستم تسویه ناخالص آنی(RTGS)

ناتوانی یک بانک در ایفای تعهدات خود در نظام پرداخت ها با روش تسویه خالص این قابلیت را دارد تا به دیگر بانک ها سرایت یابد. به همین علت در کشورهای مختلف شاهد روی آوری به سیستم ناخالص تسویه آنی پرداخت های بین بانکی برای اجتناب از ریسک سیستمیک هستیم. این مقاله به ارزیابی کمی سازی ریسک سیستمیک در نظام پرداخت ها در آستانه معرفی ساتنا می پردازد. در این مطالعه برای حالت بحرانی نکول بانک با بیشترین تعهدات منظور شده سپس کل اثر آن بر نظام پرداخت ها به اثر اولیه اثر دومینویی افراز می شود. برای نقدینگی بانک ها یک بار ذخایر نقد موجود در حساب اتاق پایاپای یک بار نسبتی از سپرده ها منظور شده است نتایج این بررسی نشان می دهد که ریسک سیستمیک در نظام پرداخت با توجه به ذخایر موجود بانک ها برحسب ارزش تعهدات هم تعداد بانک ها قابل ملاحظه بوده است بنابراین میتوان مقابله با ریسک سیستمیک را توجیه قابل قبولی برای تحول نظام پرداخت ها در نظر گرفت. این مقاله همچنین نشان می دهد که بانک مرکزی با ملزم کردن بانک ها به نگهداری ذخایر نقد در سطحی حدود 25 درصد فراتر از میزان جاری می تواند اثر دومینویی را به طور قابل ملاحظه ای کاهش دهد.