مکاشفه ارزشی مدیریت آب به عنوان نگرش نوین در معماری پایدار و حوزه تاثیرگذار انسانی

تغییرات اقلیمی و گرم شدن زمین یک هشدار جهانی به همه جوامع بر روی کره زمین است. براساس گزارش تهیه شده توسط سازمان ملل پیش بینی می شود تا پایان سال 2030 میلادی بحران آب در مناطق با اقلیم خشک و نیمه خشک، منجر به مهاجرت 24 تا 700 میلیون نفر گردد. بیش از نیمی از مساحت ایران را مناطق کویری و نیمه کویری تشکیل میدهد و این مشخصه ایران را از لحاظ میزان بارندگی در دسته کشورهای خشک و نیمه خشک قرار داده است. با توجه به شرایا خاص اقلیمی ایران و کمبود منابع آب در بخش عمده ای از این سرزمین موضوع تامین آب، جلوگیری از هدر رفتن آن و استفاده حساب شده از این پدیده زندگی بخش و آبادکننده از دورترین زمان ها مورد توجه بوده است. متاسفانه در عصر حاضر شاهد استفاده بی رویه و مدیریت نشده انرژی های مورد استفاده بخصوص آب، باعث بروز پدیده کم آبی و کاهش منابع و جنگ های سیاسی منطقه ای در این زمینه می باشیم. این موضوع محیط زیست انسان ها بالاخص نسل های بعد را تحت شعاع قرار داده و خسارت های جبران ناپذیری را به همراه دارد.معماران و مهندسان ایرانی به پیروی از این فرهنگ عمومی از دیرباز دست به تجربه های چشمگیر و فراموش ناشدنی در زمینه کیفیت حضور آب در معماری و بهینه سازی مصرف آب زده اند؛ که در روند این تحیقیق که به صورت توصیفی –تحلیلی و استدلال منطقی است به آن پرداخته می شود. هدف از این پژوهش واکاوی تجربه های مدیریتی گذشته در مورد منابع آبی و همچنین نگرش های نوین در این زمینه و استنتاج برداشت های مدیریتی در حوزه کاهش مصرف انرژی از بعد معماری پایدار می باشد.نتیجه این پژوهش در قالب جواب به فرضیه تحقیق استفاده از تکنیک معماری گذشته و ارتقاء آن ها در تگنولوژی معماری جدید را به عنوان راهکار اصلی پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

مدیریت آب ، معماری پایدار ، کاهش مصرف انرژی ، منابع آبی گذشته ، برگشت پذیری