عشق از دیدگاه مولانا و نزار قبانی

عشق بطور کلی و مطلق عامل اصلی و اساسی ترکیب ذرات و اجزاء موجودات عالم است. یعنی عامل پیوند نیروها و ذرات وسلول ها و کروموزوم ها و هسته های مرکزی موجودات است. در طریقت مولانا و شخصیت نهایی او که همانا سومین مرحله اندیشههای والا و حیات پر جوش و خروش مولاناست بهترین راه برای رسیدن به سرمنزل کمال انسانی و وصول به مقام انسان کامل هماناعشق است نه عقل ! و بدین سبب همه جا جنون عشق و شور و حال را بر عقل مجرد ترجیح می دهد. درپی چنین عشقی است که وجود همه عارفان به حق و از جمله؛ مولانا را سوخته و آنها را به اولیاءالله متصل ساخته است.نزار قبانی و مولانا جلال الدین بلخی دو تن از شاعران متقدم و متاخر بزرگ فارسی و عربی هستند. عرب ها قبانی را شاعر زننامیدند و مولانا نیز به سبب شوریدگی های عاشقانه اش که نمونه هایش در غزلیات شمس و مثنوی متجلی است ، شهره جهانیاناست.در این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی انجام شده است ، افتراقات و تشابهات مفهوم عشق در اشعار این دو شاعربرجسته مورد بررسی و مداقه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

عشق ، مولانا بلخی ، نزار قبانی ، عرفان