بررسی ساختاری و دمایی حامل های هوشمند هیدروژلی بر پایه ی N - ایزوپروپیل آکریل آمید

امروزه سیستم های انتقال داروی هوشمند به عنوان برترین و جدیدترین راه های انتقال دارو مورد استفاده قرار می گیرند. در این سیستم ها دارو از طریق کنترل شده و هدفمند به نقطه مورد نظر ارسال و موجب کاهش عوارض جانبی داروی مصرفی روی بافت های سالم می گردند. در این پژوهش به سنتز و بررسی ویژگی هیدروژل های پاسخگوی محرک پرداخته شده است. این هیدروژل ها وابسته به دما و pH بوده و در شرایط مطلوب رهاسازی دارو را امکان پذیر می کنند. پلی (N- ایزوپروپیل آکریل آمید- کو- مالئیک اسید)ها در نسبت های مختلف مونومری سنتز و ساختار آن ها با آزمون های طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور بهینه سازی ویژگی هیدروژل ها و تعیین نمونه ای که دارای کمترین دمای انتقال فاز بحرانی (LCST) نزدیک به شرایط فیزیولوژیکی بدن انسان است از آزمون گرماسنجی روبشی تفاضلی استفاده شد. مطابق نتایج بدست آمده نمونه ای که در آن نسبت مولی 95:5 (مالئیک اسید: N - ایزوپروپیل آکریل آمید) بود به عنوان حامل مناسب انتحاب شد.

کلیدواژه ها:

هیدروژل ، انتقال دارو ، N ایزوپروپیل آکریل آمید ، مالئیک اسید ، دما ، pH