کامپوزیت های الکتروریسی شده بر پایه پلی کاپرولاکتون در مهندسی بافت استخوان

بافت استخوان طبیعی در اثر شکستگی ها و پیری دچار نقص می شود. با توجه به روند خودترمیمی طولانی مدت یا بازسازی نشدن در آسیب های شدید، موضوع مهندسی بافت مطرح شده است. مهم ترین عوامل موفقیت در مهندسی بافت، به کارگیری سلول و داربست مناسب است. بدین منظور، سلول های متنوعی همچون استخوان سازها و سلول های بنیادی جنینی و مزانشیمی استفاده می شوند. ولی ویژگی های منحصربه فرد سلول های مزانشیمی موجب شد تا کاربرد گسترده ای در حوزه مهندسی بافت پیدا کنند. فنون مختلفی مانند الکتروریسی نیز برای ساخت داربست وجود دارد. روش الکتروریسی به دلیل شباهت نانوالیاف با ماتریس خارج سلولی بافت طبیعی، قابلیت انتخاب مواد مختلف، نسبت سطح به حجم زیاد الیاف و بازسازی هرچه بیشتر بافت نسبت به سایر روش ها مورد توجه قرارگرفته است. پلی کاپرولاکتون زیست پلیمری سنتزی است که به طور گسترده در کاربردهای پزشکی استفاده می شود. مهم ترین مزایای استفاده از این نوع پلیمر، استحکام مکانیکی زیاد، فراورش پذیری ساده، سمیت کم و تحریک ضعیف سامانه ایمنی است. به طور عمده پلیمرها را به منظور دست یابی به خواص مکانیکی مطلوب با سرامیک ها کامپوزیت می کنند. داربست های مهندسی بافت استخوان باید زیست سازگار، زیست تخریب پذیر، مستحکم، متخلخل، دارای اندازه تخلخل میکرومتری و از نظر شکل شناسی، صاف، یکنواخت و بدون گره باشند. همچنین، زبری سطحی و آب دوست بودن غشا سبب آسان شدن رفتارهای سلولی می شود. هدف از این پژوهش، ارزیابی و مشخصه یابی داربست های الکتروریسی شده بر پایه پلی کاپرولاکتون در بازسازی و ترمیم بافت استخوان بوده است.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، داربست ، پلی کاپرولاکتون ، کامپوزیت ، سلول