بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر رویکرد حیوان درمانی به منظور بهبود مهارت های اجتماعی کودکان اوتیسم: گزارش موردی مداخله ای

مقدمه: اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشد می باشد که ویژگی اصلی آن وجود نقایص کیفی در تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی دوجانبه و نیز محدودشدن الگوهای رفتاری می باشد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم با استفاده از رویکرد درمانی با کمک حیوان و بررسی اثربخشی این روش درمانی بر بهبود مهارت های اجتماعی کودکان اتیستیک در سال 1396 در شهر مشهد انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر که به صورت گزارش موردی مداخله ای تنظیم شده است، در ارتباط با سه کودک نه ساله که با روش نمونه گیری تصادفی از میان کودکان اتیستیک با عملکرد بالا در سطح شهر مشهد انتخاب گردیدند، انجام شد. شرکت کنندگان طی یک دوره سه هفته ای (آزمون به صورت هفتگی) از طریق خرده مقیاس تعاملات اجتماعی مقیاس درجه بندی اوتیسم Gilliam ویرایش دوم مورد ارزیابی اولیه قرار گرفتند. سپس، مداخله با حیوان (سگ) برای هر سه شرکت کننده به مدت 12 هفته به صورت انفرادی صورت گرفت و مجددا تعاملات اجتماعی کودکان ارزیابی گردید. یافته ها: هر سه فرد شرکت کننده در این مطالعه به طور متوسط 30 درصد پیشرفت در مهارت های اجتماعی را نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان دهنده اثربخشی مداخله با استفاده از حیوان بر بهبود مهارت های اجتماعی کودکان طیف اوتیسم بودند.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، حیوان درمانی ، مهارت های اجتماعی