ارزیابی مکان یابی شهرهای جدید در ایران نمونه موردی: شهر جدید پردیس

شهرهای جدید پس از جنگ جهانی دوم الگویی برای کمک به حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهرهای بزرگ بودند. این الگو، توزیع جمعیت و اشتغال را در کل فضای سرزمینی ارائه داد؛ بدین ترتیب ایده شهر جدید با ابزار توسعه ناحیه ای به سرعت در سراسر جهان گسترش یافت (مشکینی و همکاران، 1392). در ایران، اندیشه ایجاد شهرهای جدید، به معنای امروزی آن، عمدتا از سال 1368 به بعد رونق یافت. با توجه به گذشت سه دهه از احداث شهرهای جدید در ایران و هزینه های گزافی که در این راه صرف شده است، بسیاری بر این اعتقادند که مکانیابی اولیه این شهرها منطقی نبوده است، از این رو ارزیابی مکانیابی شهرهای جدید و بهره گیری از نتایج این امر می تواند در برنامه ریزی شهری و مکانیابی دیگر شهرهای جدید راه گشا باشد. این پژوهش به دنبال ارزیابی مکانیابی شهرهای جدید در ایران است. در این راستا با بررسی کتابخانه ای - استادی شهرهای جدید و عوامل و پارمترهای موفقیت آنها را بررسی نموده، سپس بر مبنای پارامترهای اتخاذی با کمک GIS به تحلیل مکانیابی شهر جدید پردیس می پردازد، نتایج این تحقیق نشانگر این امر است که بر اساس پارامترهایی چون شیب، اقلیم، زمین های حفاظتی، دسترسی، زلزله خیزی و... مکانیابی شهر جدید پردیس منطقی نبوده است.

کلیدواژه ها:

شهرهای جدید ، مکانیابی ، موفقیت ، شهر جدید پردیس