بررسی جغرافیایی توسعه پایدار با رویکرد شاخص کیفیت زندگی (اهواز)

شناخت و بررسی امکانات و توانایی ها و در پی آن تعیین سطوح توسعه یافتگی شهرها نخستین گام در فرآیند برنامه ریزی به شمار می آید. هدف این تحقیق بررسی کیفیت زندگی شهری در جهت رسیدن بهتوسعه پایدار می باشد. به منظور دستیابی به هدف پژوهش، روش توصیفی تحلیلی پیمایشی مبنای گردآوری داده ها قرار گرفته است. به همین منظور پرسش نام های تنظیم گردید. جهت جمع اوری داده هایمورد نیاز از روش میدانی استفاده شده است و پرسش نامه ها در چهار منطقه حصیر آباد، کیان پارس، کوروش و شهرک نفت شهر اهواز توزیع گردید. برای تحلیل پرسش نامه ها نیز از روش تاکسونومیاستفاده گردید. نتایج نشان داد شاخص اجتماعی مهم ترین دغدغه مردم در این بخش را می توان نسبت به احساس شادمانی و امیدواری به آینده دانست که در ناحیه کوروش این عامل به کمترین مقدار خود میرسد (0/05) و در نواحی مختلف کیفیت خدمات درمانی مورد قبول بوده و مردم از آن به نسبت رضایت داشته اند (1/47) و البته شاخص اجتماعی همواره یکی از دغدغه های همیشگی مردم اهواز بود. در شاخص اقتصادی میزان رضایت از وضعیت اقتصاد خانواده بیشتر از سایر عوامل مورد رضایت بوده است هرچند که رضایت از پس انداز خانواده به عنوان دغدغه مردم نواحی مورد بررسی بوده است. شاخص هایمربوط به عوامل زیست محیطی کمترین رتبه را کسب کرده و در این مطالعه به عنوان بحرانی ترین شاخص شناخته شدند. لذا می بایست مراحل و پاسخ دهی و کنترل این دسته از عوامل زیست محیطی را در اولویت اقدامات واکنشی و مدیریت خود قرار داد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، محلات شهر اهواز ، روش تاکسونومی ، توسعه پایدار