محدود کردن مدل فضایی عدم قطعیت به وسیله داده ها

عدم قطعیت به دلیل اطلاعات ناقص در مورد چیزی که تعیین کمیت یا کیفیت می کنند، ایجاد می شود. پروژه های معدنی به دلیل طبیعت متغیر کانسار، با عدم قطعیت های فراوانی مواجه هستند. عدم قطعیت می تواند منبع طبیعی (ذاتی) و یا منبع انسانی داشته باشد. در مورد منبع اول، هیچ ساختار زمین شناختی به طور کامل همگن وجود ندارد . حتی کانی ها نیز همگن نیستند، زیرا ساختار بلوری واقعی آنها با ساختار تئوریشان متفاوت است. درجه تغییرپذیری یک جسم زمین شناسی ممکن است بسته به فرآیندهای زمین شناسی آن، تفاوت های زیادی داشته باشد. اما مورد دوم مربوط به فعالیت ناقص انسانی است. عدم قطعیت های مفهومی و مدل، منبع اصلی اشتباهات در پژوهش های زمین شناسی است. عدم قطعیت با جهان واقعیت آمیخته است و ارائه دقیق از واقعیت همیشه ممکن نیست. مدل سازی و تخمین گسترش کانی سازی به سبب حضور ابهامات در داده های اکتشافی نیز از این اصل مستثنی نیست و اجتناب از عدم قطعیت در مدل سازی داده های اکتشافی معمولا مشکل بوده و ارائه میزان تقریبی آن در تصمیم گیری نهایی امری ضروری محسوب می شود. مشکل رایج در ساخت مدل های زمین و محدود کردن مدل های عدم قطعیت در تلفیق منابع داده ای است که غیر مستقیم و در مقیاس مختلف از مقیاس مدل سازی با داده هایی که اطلاعات مستقیم تری را ارائه می دهند، مانند نمونه هایی که از طریق نمونه گیری به دست می آید، هستند. ادغام داده ها به این مفهوم است که بسیاری از منابع مختلف اطلاعات برای مدل سازی یک ویژگی یا متغیر مورد علاقه در دسترس هستند. در حالت ایده آل، هر چه اطلاعات بیشتری باشد، عدم قطعیت در متغیر مورد علاقه کوچک تر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

عدم قطعیت ، ادغام داده ها ، واریوگرام ، قانون بیز ، مدلسازی معکوس