بهینه سازی الگوی فضایی مراکز موقت اسکان در لجستیک امداد بعد از وقوع زلزله

شواهد گذشته نشان میدهد که ایران کشوری زلزله خیز است و با توجه به اینکه جمعیت شهرها در حال افزایش است، شناخت وضعیت موجود شهرها و برنامه ریزی مدیریت بحران جهت مقابله با بحران های ناشی از زمین لرزه امری ضروری است. یکی از مهمترین چالش های پیشرو در مدیریت بحران پس از زلزله، موضوع احداث مراکز احداث موقت است. علیرغم تحقیقات متعدد، تاکنون تحقیق جامعی در زمینه جانمایی بهینه محل اسکان موقت پس از وقوع زلزله از دیدگاه لجستیک امدادرسانی در نواحی شهری و بر اساس مجموعهای جامع از همه معیارهای موثر صورت نگرفته است. تحقیق حاضر برای پاسخگویی به این نیاز انجام شده که در گام نخست 3 یعد اجتماعی، کاربری و کالبدی و 11 معیار مهم شناسایی و به کمک تکنیک بهترین بدترین ارزشگذاری شدند. با توجه به اهمیت نقاط دارای شرایط اولیه اسکان موقت، احتمال انتخاب این نقاط به عنوان نقاط بهینه یکسان نیست. مثلا مراکز درمانی با مساحت بالا و محدوده باز برای اسکان موقت مناسب تر از بقیه ی نقاط دارای شرایط اولیه اسکان موقت است. لذا در این پژوهش ارزش نقاط دارای شرایط اولیه اسکان موقت به دست آمده از تحلیل های مکانی، توسط تکنیک بهترین بدترین دخالت داده شدند. در ادامه با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و تعریف معیارها و ابعاد شناسایی شده به صورت لایه های اطلاعاتی، اطلاعات حاصل تحلیل شدند. در نهایت مکانهای بهینه مراکز اسکان موقت برای منطقه 20 شهر تهران با دو اولویت اول و دوم شناسایی شدند.

کلیدواژه ها:

لجستیک امدادرسانی ، مدیریت بحران ، مراکز اسکان موقت ، تکنیک BWM ، منطقه 20 شهر تهران