امنتوپکسی باعث کاهش چسبنگی احشاء به مش پروپیلن در ترمیم نقص های دیافراگماتیک خرگوش می شود

سابقه و هدف: استفاده از مش های مصنوعی در ترمیم فتق های دیافراگماتیک بزرگ، چسبندگی احشاء به این پروتزها و عوارض بعد از آن را به دنبال دارد. هدف از انجام این مطالعه استفاده از امنتوم جهت پوشاندن مش پروپیلن در ترمیم فتق دیافراگمی و بررسی اثر آن در کاهش چسبندگی احشاء به محل ترمیم است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 20 سر خرگوش نر سفید نیوزلندی 6 ماهه به دو گروه مساوی 10 تایی تقسیم شدند. در گروه اول پس از لاپاروتومی، در روی دیافراگم یک نقص به ابعاد 1x1 سانتی متر ایجاد شده و محل نقیصه با مش پروپلین استریل و نخ نایلون 3/0 ترمیم شد. در گروه دوم امنتوم در روی محل نقص ترمیم شده با مش، به جدار دیافراگم فیکس شد. 30 روز بعد مجددا در هر دو گروه جراحی صورت گرفت و میزان چسبندگی احشاء به محل در هر دو گروه بر اساس مقیاس مازوجی مقایسه شد. در نهایت داده ها با آزمون فیشر دقیق مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: از 10 خرگوشی که دیافراگم آنها با مش پروپیلن به تنهایی ترمیم شده بود، 9 خرگوش (90 درصد) دارای چسبندگی احشا به محل ترمیم بودند. از نظر شدت چسبندگی در این گروه یک خرگوش با درجه 0، سه خرگوش با درجه I. چهار خرگوش با درجه II و دو خرگوش با شدت چسبندگی درجه III بودند. از 10 خرگوشی که دیافراگم آنها با استفاده از مش پروپیلن به همراه امنتوپکسی ترمیم شده بود، 4 خرگوش (40 درصد) دارای چسبندگی احشا به محل ترمیم بودند که درجه چسبندگی آنها I بود و سایرین هیچ گونه چسبندگی نداشتند (P=0/015). نتیجه گیری: استفاده از امنتوپکسی در ترمیم فتق دیافراگماتیک چسبنگی احشاء به مش پروپیلن را کاهش می دهد.

کلیدواژه ها:

مش پروپیلن ، نقص دیافراگم ، امنتوپکسی