ارزیابی سیاست های مداخله در باززنده سازی هسته ی تاریخی شهرها (نمونه ی موردی: محله ی تاریخی جویباره، هسته ی اولیه ی اصفهان)

هسته های تاریخی شهرها، دربردارنده ارزش تاریخی-فرهنگی بوده و میراثی گرانبها برای نسل های آینده به حساب می آیند. اکثر هسته های تاریخی شهرهای ایران به خاطر ارزش های کالبدی و فرهنگی نهفته در خود از هویت بالایی برخوردار هستند و امروزه در نوسازی های انجام گرفته در این هسته های تاریخی و فرسوده کمتر به حفظ هویت آنها توجه شده است. همچنین امروزه مهاجرت ساکنان بومی و جایگزین شدن افراد بیگانه وغیر بومی به خاطر ارزش پایین ملک در این هسته های فرسوده، منجر به بدمسکنی ساکنان این هسته ها شده است. بر همین اساس هدف اصلی این پژوهش این است که با رهیافتی کیفی، مولفه های موثر در باززنده سازی موفق هسته های تاریخی شناسایی و در قالب جدولی تحلیلی، متعادل ترین سیاست را از حیث حفظ هویت تاریخی و بهبود کیفیت سکونت ساکنان جهت باززنده سازی تمامی هسته های تاریخی ارائه دهد. در پی یافتن سیاست باززنده سازی هسته های تاریخی از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، تجزیه و تحلیل نمونه ها، در ابتدا به تحلیل و ارزیابی رویکردهای مداخله و تحلیل تجربیات موفق داخلی و خارجی در زمینه ی باززنده سازی هسته های تاریخی شهرها پرداخته شده است و در نهایت با ارائه ی جدول کلی به ارزیابی خصلت دوگانه ی سیاست ها در مقایسه با هم، جهت یافتن متعادل ترین سیاست باززنده سازی هستههای تاریخی پرداخته شده است. در نتیجه با توجه به ارزیابی سیاست های مداخله، سه سیاست : 1-ارتقاء کم هزینه ی کیفیت سکونت 2- طراحی الگوهای زیستن کم هزینه ی خانه های معاصر 3-نگرش جراحی کالبد محله (نفوذ نگرش در کیفیت سکونت)، به عنوان متعادل ترین سیاست ها در ارزیابی خصلت های دوگانه ی هسته های های تاریخی شناخته شده اند.

کلیدواژه ها:

هسته ی تاریخی ، سیاست مداخله ، باززنده سازی بافت ، هویت تاریخی ، کیفیت سکونت