سرمایه گذاری در پژوهش

ظرفیت پژوهشی دانشگاه ها در تولید، تقویت و تسریع نوآوری های دانشی همواره به عنوان یکی از منابع مهم ومطمئن، مورد توجه صنایع بوده، این امر زمینه ساز تعامل و گرایش دانشگاه به پاسخگویی به نیازهای صنعت بوده است. از اینرو بررسی و مطالعه حوزه های مختلف صنایع بالاخص «صنایع دانش بنیان»[1]، مسئله بسیاری از پژوهش های دانشگاهی را در یک دهه اخیر به خود اختصاص داده است. که حاصل آن طیف وسیع و متنوعی از دستاوردهای پژوهشی در استفاده از ظرفیت ها، شناخت فرصت ها،رفع موانع وارائه راهکارها در زنجیره تولید تا مصرف محصولات دانشی در رشته های مختلف تحصیلی را شامل می شود. در این راستا «تجاری سازی» یافته های پژوهشی،حلقه گمشده اتصال فنآوری و بازار است که با تمرکز برحلقه های انتهایی زنجیره ارزش برای «دانشگاه»، ثروت آفرینی، رقابت پذیری، تقویت یادگیری، حفاظت از مالکیت فکری، فراهم نمودن منابع و تجهیزات پژوهشی، برای «صنعت» توسعه رفاه اجتماعی برای «جامعه» را به دنبال دارد. امروزه تجاری سازی به عنوان یک اصل پذیرفته شده برای ورود محصولات نوآور به بازار های مصرف ازموضوعات همگرا میان دانشگاه و صنعت می باشد به نحوی که راهبردهای «بهینه سازی فرآیند تجاری سازی» خود به عنوان یکی از زمینه های پر طرفدار پژوهش های دانشگاهی مطرح می باشد. این موضوع در خصوص پژوهش های مرتبط با صنایع دانش بنیان به دلیل نوآوری، جذابیت بازار مصرف از اهمیت بیشتری برخوردار است. اما فرآیند تجاری سازی پژوهش های دانشگاهی مرتبط با صنایع دانش بنیان، به دلایلی از جمله احتمال موفقیت پایین، عدم اطمینان محیطی ناشی از اثرپذیری تکانه های تغییرات، سرمایه پذیری بالا از یک سو و فقدان دارایی های مشهود و منابع محدود مالی دانشگاه از سوی دیگر با افزایش ریسک روبرو می باشد. بطوری که «تامین مالی» تجاری سازی این دسته ازپژوهش های دانشگاهی بخصوص در کشورهایی که سازو کارهای نظام مالی و نوآوری آن ها به بلوغ نرسیده، با چالش هایی روبه رو می باشد. رفع این چالش ها نیازمند استفاده از روش های مناسب تامین مالی در قالب بهره گیری از مدل های بهینه تجاری سازی است.

[1]Knowledge-based industries (KBIs)