نشانه شناسی نقوش کهن معماری گیلان در مطابقت با نقش مایه های برخی هنرهای دست بافت منطقه، با تاکید بر دیدگاه پیرس

یکی از پراهمیت ترین مسایل در زمینه زنده نگهداشتن ارزش های بومی یک منطقه، ناحیه و یا شهر یافتن نشانه هایی است که ازگذشته باقی مانده اند. نظر به معماری بومی در پهنه جهان، گویای پیوندی عمیق بین خانه و محیط می باشد، از این میان معماریروستایی بومی گیلان، از دیرباز نمونه بارز دست ساخته های مردمان این خطه را در خود جای داده است. مقاله حاضر بر پایهتحقیقات تفسیری - تاریخی و با مطالعات میدانی انجام پذیرفته است. در این مقاله مقایسه ای تطبیقی بین نقوش موجود از میاندست بافته های مطرح و پرکاربرد از گذشته تا به حال در سطح استان از یک سو و نقوش چوبی–نرده - بناهای بومی روستایی گیلانکه از شاخص ترین عناصر کاربردی و در عین حال تزیینی معماری بومی گیلان می باشند، بر اساس مشاهدات عینی و بناهایتحقیق شده در آثار پژوهشگران پیشین از سوی دیگر، صورت گرفته است. نتایج دست یافته در اتمام تحقیقات با توجه به سه اصلپیرس در مورد نشانه شناسی انجام گرفته و بر طبق موضوعات مورد اهمیت در آن، شمایلی، نمادین و نمایه ای، بودن یافته هادسته بندی گردیده است.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی ، پیرس ، نقوش بومی ، صنایع دستی ، معماری بومی ، گیلان