پهنه بندی رطوبت نسبی استان سیستان بلوچستان با استفاده از تصاویر سنجنده MODIS

هدف این پژوهش ارائه روشی بر مبنای الگوریتم­های جهانی و تجربی جهت برآورد رطوبت نسبی در استان سیستان و بلوچستان است. بدین منظور از تصاویر ترا مودیس و از محصولات (MOD۰۵, MOD۰۷) مربوط به بازده زمانی ۱۰ ساله (۱ ژانویه ۲۰۰۹ تا ۳۱ دسامبر ۲۰۱۸) در شرایط بدون ابر به عنوان داده­های منتخب استفاده شد. برای اعتبار سنجی لایه­های به دست آمده (دمای نزدیک سطح زمین، فشار سطح زمین، آب قابل بارش TPW و رطوبت نسبی)، داده­های ایستگاه زمینی و رادیوساند مورداستفاده قرار گرفت. مقدار R۲ و REMS لایه های ثبت شده از سنجنده و داده­های زمینی قابل قبول بودند و داده­های سنجده هم خوانی مناسبی با اندازه­گیری­های ایستگاه­های زمینی داشتند. نتایج به دست آمده حاکی از این هستند که عامل ارتفاع نقش تعیین کننده ای در فرا سنج دما دارد. حداقل مقدار آب قابل بارش، ۶ میلی­متر در مناطق خاش، میر جاوه و سراوان در فصل سرد سال و حداکثر آن با ۴۹ میلی­متر در مناطق ساحلی در فصل گرم سال ثبت شده است. میزان متوسط رطوبت نسبی در فصل سرد سال در کل استان در حالت تعادل قرار دارد ولی در فصل گرم سال از حالت تعادل خارج می شود که در سواحل دریای عمان بالای ۶۰ درصد و در مرکز استان (خاش، میر جاوه و زاهدان) کمتر از ۱۰ درصد است.

کلیدواژه ها:

پهنه بندی ، رطوبت نسبی ، سیستان و بلوچستان ، الگوریتم تجربی ، سنجنده MODIS