ساخت هیدروژل موضعی کاربردی در مهندسی بافت

مهندسی بافت علم طراحی و تولید بافت جدید به منظور ترمیم اندام های آسیب دیده و جایگزینی قسمت های از دست رفته به دلایل مختلف است(۱). هیدروژل ها می توانند به عنوان سازه ای موقت جهت پشتیبانی سلول، اتصال، تکثیر و تمایز سلول ها به بافت ها و اعضای مورد انتظار ایفای نقش کنند(۲). تاکنون از مواد مختلفی برای ساخت هیدروژل استفاده شده است. از جمله پرکاربرد ترین این مواد می توان به ژلاتین و آلژینات اشاره کرد(۳). نانو سیلیکا و به ویژه لاپونیت نیز اخیرا در مهندسی بافت و به ویژه بافت استخوان مورد توجه قرار گرفته است(۴). ترکیب این مواد کنار هم می تواند منجر به ساخت هیدروژل مناسب از نظر خواص مورد نظر در مهندسی بافت شود.ابتدا ژلاتین با غلظت ۸% وزنی حجمی در بافر PBS در دمای ۵۰ درجه سانتی گراد حل شد. سپس آلژینات با غلظت ۷% و نانو سیلیکا (لاپونیت) با غلظت ۲% وزنی حجمی به آن اضافه شد و بعد از ۱ ساعت یکنواخت شدن مواد در بن ماری ،مایع در قالب استوانه ای شکل ریخته شد و به منظور کراس لینک شدن در محلول کلسیم کلراید ۱۰۰ میلی مولار قرار داده شد. تست های تجزیه پذیری، جذب آب و استحکام مکانیکی روی آن انجام شد. به منظور بررسی رشد سلول ها روی هیدروژل تست MTT به عنوان نمونه بر روی رده سلولی MC۳T۳ نیز انجام شد.هیدروژل تهیه شده استحکام مکانیکی حدود ۱۲۰ کیلو پاسکال را از خود نشان داد. افزوده شدن نانوسیلیکا با غلظت ۲% وزنی حجمی استحکام را به طور قابل توجهی بالا می برد و همچنین روند تجزیه پذیری را آهسته تر می کند. علاوه بر این داربست حاوی نانوسیلیکا جذب آب کمتری را از خود نشان می دهد که می تواند مربوط به منافذ کوچک تر آن باشد. داربست مربوطه همچنین شرایط مناسبی را برای رشد سلولی(حدود ۱۲۰%) فراهم میکند.امروزه از مواد مختلفی به منظور کاربرد های مهندسی بافت استفاده می شود. در این مطالعه با استفاده از مقالات مرتبط غلظت های بهینه مواد انتخاب شد و داربست مناسب از نظر استحکام، تجزیه پذیری و همچنین زیست سازگاری تهیه شد.

کلیدواژه ها:

هیدروژل ، مهندسی بافت