توسعه پایدار همسو با کودکی کنش زیست محیطی کودکان در پساانسان گرایی و پساانسان محوری

فرض بنیادین عصر آنتروپوسن این است که همه عالم در خدمت انسان است و اساسا هرچه در طبیعت وجود دارد برای برطرف شدن امیال او به وجود آمده است؛ در این نگاه نیز انسان سرچشمه همه ارزشهاست که حق یا ارزشی برای خود طبیعت و دیگر موجودات ورای نفع آنها برای ،انسان قائل نیست انسان گرایی باعث شد هر آنچه غیر از انسان انسان بزرگسال سفید پوست) از جمله طبیعت و محیط زیست به حاشیه رود کودک نیز در سایه بزرگسال منفعل باقی مانده و در حاشیه است. در سالهای اخیر اما گویی برخی انسانها تصمیم گرفتهاند با نگاهی انتقادی به طبیعت بازگردند و در سایه توسعه پایدار تضمین دهند که استفاده از منابع و محیط زیست در زمان کنونی هیچ آسیبی به دورنمای استفاده نسل آینده وارد نسازد. این پژوهش با بررسی اسنادی به سراغ مفاهیم مرتبط با این مسائل رفته و به بازنگری جایگاه کودک در جهان پساانسان گرا و پسا انسان محور پرداخته است تا نقش و کنش او درباره دستیابی به محیط زیست پایدار را بررسی کند و این نتیجه حاصل شد که با فهم پسا انسان گرا یا پسا انسان محور کودک میتواند فراتر از دوگانه بزرگسال کودک و با توجه به توانمندی و ظرفیت خودش در دستیابی به توسعه پایدار به کنش زیست محیطی بپردازد.

کلیدواژه ها:

پسا انسان گرایی ، پساانسان محوری ، کودک ، کودک پساانسانی ، محیط زیست ، توسعه پایدار