اثرپراکندگی اراضی بر کارایی فنی (مطالعه موردی: شهرستان اهواز)

پراکندگی اراضی کشاورزی یکی ازمهمترین موانع توسعه کشاورزی می باشد. پراکنده بودن اراضی کشاورزی به وضعتی گفته میشود کهدر آن کل زمین زراعی متعلق به یک زارع به صورت قطعات مختلف در مناطق مختلف یک روستا قرار گرفته اند. بنابراین هدف اصلی ازاین مطالعه بررسی ارتباط بین پراکندگی اراضی و کارایی فنی در شهرستان اهواز بوده است. نتایج این مطالعه نشان داده است که ارتباطبین پراکندگی اراضی و کارایی فنی یک ارتباط منفی و معنادار است. به عبارت دیگر با افزایش تعداد قطعات کشاورزی میزان کارایی فنیکشاورزان کاهش مییابد. بنابراین به منظور افزایش کارایی فنی کشاورزان در منطقه بایستی از طریق حمایت از فرآیند یکپارچگی اراضیبا اعمال مشوق هایی برای کشاورزان و اعطای تسهیلات کم هزینه، مانع از خردشدن اراضی از راه ارائه تبصره هایی در قانون ارث و تعیینحد بهینه قطعات زراعی در هر منطقه و همچنین تعویض زمین های پراکنده خصوصی با زمین های یکپارچه دولتی مانع از خردشدن وقطعه قطعه شدن مزارع کشاورزی در منطقه شد.

کلیدواژه ها:

پراکندگی اراضی ، کارایی فنی ، یکپارچگی اراضی ، اهواز