اثربخشی آموزش توانمندسازی اجتماعی بر خودآگاهی و تاب آوری اجتماعی مادراندارای کودک اتیسم

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش توانمندسازی اجتماعی بر خودآگاهی و تاب آوری اجتماعیمادران دارای کودک اتیسم در شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون-پیگیری با گروه گواه، و جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودک اتیسم در شهر اصفهان بود. روشنمونه گیری دردسترس که ۳۰ نفر انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه آزمایش ۱۵ نفر و گواه ۱۵ نفرتقسیم شدند. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه ۳۰ سوالی خودآگاهی فنیگستین، شیر و باس ۲۰۱۰و پرسشنامه ۵۲ سوالی تاب آوری اجتماعی مرل و همکاران ۲۰۱۱ بود. به منظور تحلیل استنباطی داده هااز روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد، معنادار بودن اثر گروه وزمان به معنای وجود تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و گواه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون وپیگیری در متغیرهای خودآگاهی و تاب آوری اجتماعی مادران دارای کودک اتیسم بود. آموزش توانمندسازیاجتماعی بر بهبود خودآگاهی خصوصی، خودآگاهی عمومی و کاهش اضطراب اجتماعی مادران دارای کودکاتیسم تاثیر معنادار و پایداری داشت. آموزش توانمندسازی اجتماعی بر بهبود خودتنظیمی هیجانی،توانمندی اجتماعی، مسئولیت پذیری، و همدلی مادران دارای کودک اتیسم تاثیر معنادار و پایداری داشت

کلیدواژه ها:

آموزش توانمندسازی اجتماعی ، خودآگاهی ، تاب آوری اجتماعی ، اتیسم.