اثر بخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر کاهش احساس تنهایی وافزایش خودکارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر احساس تنهایی و خود کارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بوده است روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرحپیش آزمون پس آزمون دو گروهی آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه ی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بودند که در نیمه ی دوم سال ۱۰۴۱ به مراکز و کلینیک های درمانی و مشاوره ایشهر رشت مراجعه کرده بودند. نمونه ی آماری پژوهش شامل دو گروه ۱۵ نفری ( ۱۵ نفر گروه آزمایش و۱۵ نفر گروه کنترل) بود که به طور داوطلبانه و به روش هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خود کارآمد عمومی GSE-۱۰ و پرسشنامه احساس تنهایی (دهشیری، ۱۳۸۷ ) استفاده شد. برای تحلیل داده های این پژوهش ازآزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده گردید. یافته های پژوهش حاضر نشان دادکه روش درمانی شناختی رفتاری به شیوه ی گروهی بر افرایش خودکارآمدی عمومی و نیز کاهش احساس تنهایی بیماران با افسردگی اساسی موثر است P<۰/۰۵

کلیدواژه ها:

افسردگی اساسی ، خودکارآمدی عمومی ، احساس تنهایی