بررسی فرضیه وجود گویش های باستانی در کنار زبان فارسی باستان در استان فارس

در سال ۱۹۶۰، مورگنستیرنه فرضیه وجود گویشی باستانی در جنوب ایران (در کنار فارسی باستان) را مطرح کرد. او تفاوت­های گویشی واژه شپش در استان فارس، به ویژه تفاوت آن در گویش کلیمیان و گویش لارستانی در برابر دیگر گویش­های فارس و گویش­های لری را یکی از شواهد این تحول دانست. در سال ۱۳۸۲، رضایی باغ­بیدی شواهدی مطرح نمود که گویش شیرازی قدیم به­جامانده در دیوان شاعران شیرازی، بازمانده­ای از گویشی قدیم­تر است که پیشینه آن به دوره باستان می­رسد. مبنای نظر او بقای صامت “Ө” باستانی جنوب ایران در گویش قدیم شیراز، برخلاف تبدیل آن به“s”  در زبان فارسی میانه است. پیش­تر و برخلاف آن­ها، بنابر نظر هنینگ (۱۹۳۴) تحول“s”  به “Ө” در دوره­ای متاخر از دوره میانه رخ داده­است که اثر آن در گویش شیرازی قدیم و فارسی میانه مانوی باقی است. در این پژوهش، شواهدی از ابدال“s”  به “Ө” در بعضی زبان­ها و گویش­های ایرانی همسو با نظر هنینگ ارائه می­شود که بیشتر در تقابل با نظر مورگنستیرنه است. شواهدی که در این پژوهش ارائه می­شود نشان می­دهد که پذیرفتن فرضیه وجود گویشی باستانی غیر از فارسی باستان در شیراز یا فارس با تردید و سوال­هایی مواجه است که بی­پاسخ ماندن آن­ها فرضیه هنینگ را قوت می­بخشد و برعکس، فرضیه­های مورگنستیرنه و رضایی باغ­بیدی را با سوال و فرض­های دیگری مواجه می­سازد.

کلیدواژه ها:

زبان های ایرانی ، گویش ، گویش باستانی ، فارسی باستان ، استان فارس ، زبانشناسی اجتماعی