فرایند شناسایی شاخص های ریسک در توسعه گردشگری

گردشگری مانند هر فعالیت دیگری اثرات مثبت فراوانی در بخش خدمات و اقتصاد دارد و روز به روز در حال افزایش است. اما آنچه که اخیراً از روند متعادل تر توسعه گردشگری برمی آید، این است که عواملی این بخش را دچار تغییراتی می کند و سبب گردیده است تا این بخش از اهداف و چشم اندازهای در نظرگرفته شده، بازماند. بنابراین، فعالیت های گردشگری در یک محیط نا محتمل اتفاق می افتد و احتمال تأثیر پذیرفتن از هرگونه پیشامدی راهم دارند. از این رو، برای پیش بینی این پیشامدهارویکردهای نوینی طراحی شده است که شناسایی و مدیریت ریسک یکی از این رویکردهای جدید است. مهمترین بخش در این رویکرد، فرایند شناسایی ریسک ها است تا زمانی که منابع خسارت های ممکن شناسایی نشود، غیر ممکن است که بتوان یک روش هوشیارانه برای برخوردی موثر و کارا با خسارت هایی که رخ می دهند انتخاب نمود. بنابراین، ضرورت دارد مجموعه ای از ریسک ها که ممکن است در توسعه گردشگری در کشور ایران اتفاق بیفتد شناسایی شود بدین منظور مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی_ تحلیلی و پیمایش و نظرخواهی از استادان، خبرگان و متخصصان امر به شیوه دلفی به ارائه و شناسایی شاخص ها و معیارهای بومی شده برای ارزیابی ریسک گردشگری در ایران پرداخته است. بر اساس یافته های تحقیق، 49 شاخص برای ارزیابی ریسک گردشگری در مقاصد گردشگری ایران به دست آمد که از این تعداد، 4 شاخص ریسک سیاسی، 2 شاخص ریسک حقوقی، 6 شاخص ریسک اقتصادی و مالی، 9 شاخص ریسک اجتماعی-فرهنگی، 3 شاخص ریسک محیطی–بهداشتی، 4 شاخص ریسک تکنولوژیک،16 شاخص ریسک ساختاری و عملکردی و 5 شاخص ریسک ایمنی و امنیت است.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، شاخص های ریسک ، بومی کردن شاخص ها ، ریسک گردشگری