اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر خودکارآمدی عمومی و شیوه فرزندپروری والدین

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت حلمسئله بر خودکارآمدیعمومی و شیوهی فرزندپروری والدین بود. روش تحقیق: پژوهش از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون پسآزمون به همراه گروه گواه است. نمونهگیری –به صورت غیرتصادفی انجام شد. گروه نمونه شامل 43 نفر از والدین پایههای اول تا سوم مدرسه ابتدایی اشراق شهرستان بابل بود که پس از فراخوانعمومی، به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کرده و به دو گروه )آزمایش، 81و گواه، 81 نفرتقسیم شدند. گروه آزمایش در کارگاه تربیت فرزندان مبتنی بر روش حلمسئله )تربیت کودک اندیشمند آموزش دیدند اما گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. کارگاه طی هشت جلسهی 09 دقیقهای برگزار شد. قبل از شروع و بعد از اتمام جلسات کارگاه، هر دو گروه پرسشنامه خودکارآمدیعمومی شررو همکاران 8011 وپرسشنامه روشهایتربیتی والدین شکوهییکتا و پرند، 8411 را تکمیل کردند. یافتهها: یافتههای حاصل از تحلیلکوواریانس دادهها نشان داد که، برنامهی آموزشوالدین، منجر به افزایش معنادار میانگین نمرات خودکارآمدی 90 P >9/ و روش حلمسئله 98 P و کاهش معنادار میانگین نمرات روش تنبیه و توبیخ و توصیه بدون توضیح 98 P شده است. همچنین روش پیشنهاد همراه با توضیح تغییر معناداری<9/90 P نداشته است. نتیجهگیری: آموزش مهارت حلمسئله به والدین، باعث افزایش خودکارآمدی والدین و بهکارگیری سبک تربیتی مبتنی بر حلمسئله توسط آنها میشود.

کلیدواژه ها:

آموزشوالدین ، حلمسئله ، خودکارآمدی ، شیوههای فرزندپروری