انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی با و بدون مصرف ریتالین و گروه عادی

هدف از این پژوهش مقایسه انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی مصرفکننده و غیر مصرف کننده ریتالین و گروه عادی است. طرح پژوهش انجام شده علی- مقایسه ای بود، تعداد نمونه این پژوهش شامل 60 نفر از دانش آموزان پسر مقطع پنجم و ششم ابتدایی (12-11) ساله دارای اختلال نارسایی/بیش فعالی مصرف کننده و غیر مصرف کننده ریتالین و گروه عادی مشغول به تحصیل در مدارس دولتی منطقه 8 تهران بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و در سه گروه مجزا مشتمل بر مصرف کننده ریتالین، بدون مصرف ریتالین و گروه عادی دسته بندی شدند. در این پژوهش از پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس استفاده شد؛ و برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده نیز از مدل آماری تحلیل واریانس (برای مقایسه گروه ها بر اساس میانگین) و t برای دو گروه مستقل استفاده گردید، نتایج حاصل از یافته ها نشان بین سه گروه به لحاظ انگیزه پیشرفت تفاوت معنا داری وجود دارد، بدین ترتیب که بیشترین انگیزه پیشرفت متعلق به دانش آموزان گروه عادی بدون اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی، سپس در گروه مصرف کننده ریتالین و کمترین میزان انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی بدون مصرف ریتالین بوده است؛ بنابراین میتوان نتیجه گیری کرد که احتمالا ریتالین میتواند به عنوان یک عامل افزایش دهنده انگیزه پیشرفت در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی ، انگیزه پیشرفت ، ریتالین