اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طلاق عاطفی و تعارضات زناشویی زنان ناخرسند

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر طلاق عاطفی و تعارضات زناشویی زنان ناخرسند انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل برابر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان شهر همدان در سال 1395 میباشند که دچار ناخرسندی زناشویی بالا هستند. نمونه آماری به روش در دسترس انتخاب شد. به این منظور ابتدا پرسشنامه ناخرسندی زناشویی به در بین زنانی که به علت ناخرسندی زناشویی به مرکز مشاوره نیکو واقع در شهر همدان مراجعه کرده بودند توزیع گردید. تعداد این زنان 145 نفر بود. پس از بررسی پرسشنامه ها 30 نفر از زنانی که بالاترین میزان ناخرسندی را داشتند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. طرح درمان مبتنی پذیرش و تعهد بر اساس پروتکل هیس و باند (2004) که شامل هشت جلسه درمانی60 دقیقه ای و هفته ای یک جلسه بود اجرا شد. داده های لازم با استفاده از پرسشنامه های تعارضات زناشویی ثنایی (1387) و پرسشنامه طلاق عاطفی (گاتمن، 2008؛ ترجمه جزایری، (1393 گردآوری شد.یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش میزان تعارضات زناشویی و ابعاد آن (به غیر از واکنشهای هیجانی و جدا کردن امور مالی از یکدیگر) شده است .(p = 0/01) همچنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش سطح طلاق عاطفی زنان ناخرسند نیز شده است .(p = 0/01)بحث: بر اساس نتایج این پژوهش، و با توجه به تاثیر معنادار درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، میتوان از این روش درمانی به منظور کاهش تعارضات زناشویی و طلاق عاطفی در زنان ناخرسند بهره جست.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، تعارضات زناشویی ، طلاق عاطفی ، ناخرسندی زناشویی