بررسی اثربخشی آموزه های فرهنگی- دینی بر تربیت و کیفیت عملکرد معلمان نظام آموزش و پرورش کشور

؛ تربیت عبارت است از فرایند تعاملی بین مربی (معلم) و متربی که به دنبال زمینه سازی در جهت تکوین و تعالی فطرت انسان و شکل گیری هویت متربیان براساس نظام معیار اسلامی و هدایت آن ها در جهت قرب الهی و کسب شایستگی لازم در همه ابعاد و مراتب حیات طیبه فردی و اجتماعی است. از طرفی آموزش نیز، مهم ترین رکن برنامه ریزی جامعه و معلمان آن کلیدی ترین عنصر در توسعه آن جامعه هستند که باید از فرهنگ، آگاهی و مهارت های گوناگون برخوردار باشند. آموزه های فرهنگی دینی در افزایش کیفیت عملکرد معلمان نظام آموزش و پرورش کشور بسیار اثرگذار است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزه های فرهنگی دینی بر تربیت، کامروایی و کیفیت عملکرد معلمان نظام آموزش و پرورش کشور انجام شده است. روش پژوهش نیز با استفاده از روش کتابخانه ای و با بررسی منابع و متون مرتبط جمع آوری شده و پس از تحلیل مطالب این نتایج حاصل گردید: تربیت دینی یکی از مهم ترین انواع تربیت است که اگر به این نوع تربیت به طور کامل پرداخته نشود سایر تربیت ها از کیفیت بالایی برخوردار نخواهد بود و این امر باید از دوران کودکی شروع گردد. مطالعات نشان می دهد که آموزه های دینی بر سلامت روان دانشجو معلمان موثر بوده و سبب کاهش مشکلات تربیتی و بهبود نابسامانی رفتاری آنان می شود. اگر واقفیم که آموزش و پرورش رکن تولید آگاهی مدنی و دانش آموزان به عنوان عاملان اصل بازتولید این آگاهی و شناخت، در واقع همان پشتوانه های راهبردی رشد فرهنگ شهروندی و توسعه سیاسی کشور به شمار می رود، انتظار می رود نظام آموزش و پرورش کشور، مسیله تربیت انسان های قانون مند، مشارکت پذیر، منظم، مسیول و پر تلاش از طریق نهادینه سازی قانون و پرهیز از زور و خشونت و سلطه گری و جلوگیری از تنش و تن دادن به آن که منطبق با نیازهای امروز نیز است را در اولویت اصلی خویش قرار دهد.

کلیدواژه ها:

نظام آموزش و پرورش ، کامروایی ، معلمان ، اموزه های دینی ، تربیت