بررسی بین پرخاشگری و خودپنداره اخلاقی کودکان

خانواده اولین ارزشگذار شخصیتها و معیارهای فکری است که نقش مهمی در تعیین سرنوشت و آینده فرد فرد دارد واخلاق و سلامت روانی فرد تا حدود بسیاری در گرو آن است و نیز به نظرمی آید. نگرش والدین بر تصویر فرد از خود و یا به عبارت دیگر، خودپنداره فرد تاثیر دارد. در واقع خودپنداره مجموعه ی نگرشهای شخص نسبت به خودش است. هدف این پژوهش بررسی نقش کنترل روانشناختی والدین و پرخاشگری بر خودپنداره ی اخلاقی کودکان است. جامعه ی آماری این تحقیق شامل تمامی دانش آموزان دبیرستانهای دخترانه ناحیه 4 تبریز میباشد که کل آنها 3077 نفر است که به حجم 400 نفر به روش خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای اندازه گیری خودپنداره ی اخلاقی از پرسشنامه ی خودپنداره ی اخلاقی راجکمارساراسوت، و پرسشنامه های شیوه فزندپروری بامریند و پرخاشگری باس و پری استفاده شد. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره به روش همزمان تحلیل شدند. نتایج تحلیل همبستگی پیرسون حاکی از آن بود که خرده مقیاس شیوه سهل گیرانه رابطه منفی و معنادار با خودپنداره اخلاقی داشته در حالی که شیوه اقتدار منطقی با خودپنداره اخلاقی رابطه مثبت ومعنادار داشته است 05 / 0

پرخاشگری )پرخاشگری بدنی، پرخاشگری کلامی، خشم و خشونت(، به صورت معنادار و منفی با خودپنداره اخلاقی رابطه دارد یعنی هرچه قدر پرخاشگری افزایش یابد خودپنداره اخلاقی کودکان کاهش مییابد. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان میدهد فقط دو خرده مقیاس پرخاشگری، )پرخاشگری بدنی و پرخاشگری کلامی( پیش بینی کننده معنادار و منفی خودپنداره اخلاقی کودکان میباشند و سایر خرده مقیاسها پیش بینی کننده معنادار خودپنداره اخلاقی نمیباشند. همچنین دو خرده مقیاس شیوه سهلگیرانه به طور منفی و معنیدار و شیوه اقتدار منطقی نیز به طور مثبت و معنی دار پیشبینی کننده خودپنداره اخلاقی کودکان میباشند 05 / 0 > p .

کلیدواژه ها:

خودپنداره اخلاقی ، کنترل روانشناختی والدین ، پرخاشگری